در اين اختلال افراد بدون احساس گرسنگی واقعی و نیاز به غذا، شروع به خوردن ميكنند. اين افراد براي رسیدن به احساس آرامش و تسلی خود در برخورد با مشکلات به خوردن روی می آورند. آنها سعی می کنند با پرخوری به جنگ احساسات منفی مانند غم یا عصبانیت بروند و به این ترتیب خود را تسکین دهند. بیماران مبتلا به سندرم پرخوری شبانه بارها در طول شب دچار بی خوابی شده و تنها راه دوباره به خواب رفتن را خوردن یک یا چند وعده غذایی می دانند. آنها به صورت کاملا جبری دچار این احساس نا خواسته می شوند.
معیارهای تشخيص اين اختلال شامل پرخوري شبانه ( مصرف 25% يا بيشتر از انر‍ژي روزانه بعد از وعده شام) و بيدار شدن حين خواب و غذا خوردن دو شب يا بيشتر در طول هفته مي باشد. سه تا از اين پنج علايم همراه نيز بايد حضور داشته باشد:
1) عدم اشتها نسبت به صبحانه
2) اجبار به خوردن در طول شب
3) اعتقاد به اين موضوع كه حتما بايد چيزي بخورد تا مجدد بتواند به خواب برود
4) حالت افسرده
5) سخت به خواب رفتن
يك تا دو درصد از جمعيت جهان و ده درصد از افراد چاق از اين مشكل رنج ميبرند. اين اختلال بيشتر در اوايل بزرگسالي و جواني بروز ميكند و به مدت طولاني فرد را درگير ميسازد. شيوع اين مشكل در كودكان بسيار پايين مي باشد.
مطالعات نشان داده اند كه افراد مبتلا به اين سندرم از عزت نفس پايين و افسردگي رنج ميبرند و سطح هورمونهاي ملاتونين و لپتين پايين تري دارند. سندرم پرخوري شبانه بعضا با افزايش وزن همراه است، بطوريكه در يك مطالعه بررسي افراد چاقي كه تمايل به انجام جراحي باي پس معده داشتند، نشان داد كه 28% از آنها از اين سندرم رنج ميبرند. اين سندرم احتمال ابتلا به ديابت و عوارض ناشي از آن را نيز افزايش ميدهد.
استفاده از مواد غذايي غني از سروتونين و يا راهكارهايي كه بتواند سطح سروتونين مغز را افزايش دهد شامل ورزش كردن، مواجهه داشتن با روشنايي روز مانند پياده روي در فضاي باز در طول روز و خوردن منابع غذايي حاوي تريپتوفان از جمله شير احتمالا در كنترل سندرم پرخوري شبانه مفيد مي باشند.
